بلاک چین (block chain) به زنجیره ای از بلاک ها گفته می شود که اطلاعاتی را در بر دارد. این تکنیک برای اولین بار در سال ۱۹۹۱، توسط گروهی از پژوهشگران شرح داده شد و در اصل، به منظور زمان بندی اسناد دیجیتال، به وجود آمد تا دیگر امکان تغییر تاریخ و دستکاری آن وجود نداشته باشد.
بلاک چین نوعی دفتر کل توزیع شده است که کاملاً برای همه قابل دسترسی است و ویژگی آن، این است که وقتی یک سری داده در آن ذخیره می شود، تغییر دادن آن اصلاً کار راحتی نیست.
اجزای هر بلاک چین
هر بلاک شامل یک سری داده، هش بلاک و هش بلاک قبلی است.
داده های ذخیره شده، به نوع بلاک چین بستگی دارند. برای نمونه، بلاک چینِ بیت کوین، یک سری اطلاعات در مورد تراکنش ذخیره می کند؛ ازجمله: مشخصات فرستنده و گیرنده و میزان سکه های مبادله شده.
همچنین هر بلاک یک hash دارد. هش هر بلاک مانند اثر انگشت برای انسان ها، منحصربه فرد است. هش، هویت بلاک و کل محتویات آن را تعیین می کند.
وقتی یک بلاک به وجود می آید، هش آن محاسبه می شود. هرگونه تغییری در بلاک، hash آن را تغییر می دهد. هش، ابزاری کاربردی برای تشخیص تغییرات در بلاک است. اگر هش یک بلاک تغییر کند، آن بلاک، دیگر بلاک سابق نیست.
عنصر سومی که در بلاک ذخیره می شود، هش بلاک قبلی است که در ایجاد زنجیره ای از بلاک ها، موثر می باشد و همین تکنیک باعث می شود که یک بلاک چین تا حدود زیادی ایمن شود.
اگر هش یک بلاک تغییر کند، تمامی بلاک های بعد از آن نامعتبر می شوند. اما برای جلوگیری از دستکاری، فقط استفاده از هش کافی نیست.
اثبات کار
با استفاده از اثبات کار (proof of work)، بلاک ها با سرعت کمتری شکل می گیرند و ساخت هر بلاک حدود ۱۰ دقیقه طول می کشد.
این مکانیسم، دستکاری در بلاک ها را خیلی سخت یا غیر ممکن می سازد. چون اگر یک بلاک دستکاری شود، لازم است که فرایند وقت گیر اثبات کار، برای تمام بلاک های بعد از آن، مجدداً انجام بگیرد. از این رو، امنیت بلاک چین به این بستگی دارد که تا چه حد از هش کردن و مکانیسم اثبات کار، خوب استفاده می شود.
شبکه توزیع شده
مورد دیگری که در امنیت بلاک چین موثر است، این است که شبکه بلاک چین، توزیع شده است. یعنی به جای استفاده از شبکه های متمرکز مثل بانک ها، بلاک چین از شبکه همتا به همتا استفاده می کند که همه می توانند به آن ملحق شوند. وقتی یک نفر به این شبکه اضاف می شود، یک کپی کامل از بلاک چین، در اختیارش قرار می گیرد.
با ایجاد یک بلاک جدید، آن بلاک به همه افرادی که به شبکه دسترسی دارند، فرستاده می شود. سپس هر node برای اطمینان از عدم دستکاری، صحت بلاک را بررسی می کند و بعد از اطمینان از صحت آن، بلاک مربوطه را به بلاک خودش اضاف می کند. همه node های این شبکه یک توافق شکل می دهند که کدام بلاک ها معتبرند و کدام یک نه؟
فناوری بلاک چین به سرعت توجه عموم مردم را به سوی خودش جلب کرد و خیلی زود، افراد به این نتیجه رسیدند که می توان این فناوری را در زمینه های دیگری اعم از ذخیره سوابق پزشکی، ایجاد دفتر ثبت اسناد رسمی دیجیتال و جمع آوری مالیات، مورد استفاده قرار داد.
تفاوت بلاک چین و بیت کوین
توجه کنید که بیت کوین به خودی خود، یک بلاک چین به حساب نمی آید. بیت کوین از طریق یک شبکه بلاک چین ناشناس، عمومی و آزاد مبادله می شود. به عنوان مثال، اگر بلاک چین یک سیستم عامل باشد، بیت کوین یکی از برنامه هایی است که روی آن اجرا می شود.
بلاک چینِ بیت کوین و بلاک چینی که برای اهداف دیگر (مثل بلاک چین کسب و کار) طراحی شده اند، تفاوت ها و شباهت های زیادی دارند.
بلاک چینِ بیت کوین، به منظور مبادله ارز دیجیتال طراحی شده است و عمومی می باشد. پس همه می توانند به آن ملحق شوند و سابقه کل تراکنش های انجام شده روی آن را مشاهده نمایند.
این بلاک چین، ناشناس است؛ یعنی تشخیص هویت کسی که یک تراکنش را انجام می دهد، تا حدودی، غیرممکن است که این باعث امنیت، کارایی و اعتماد می شود.
در بلاک چین کسب و کار، امکان تبادل هر چیز ارزشمندی وجود دارد؛ مثل خانه، ماشین، امتیاز ثبت اختراع، حق کپی رایت و یا حتی فایل های ویدئویی.
این بلاک چین خصوصی است؛ یعنی هویت افرادی که در معامله شرکت دارند، مشخص است. همچنین افراد فقط اجازه دسترسی به داده هایی را دارند که به آن ها مربوط است.
این بلاک چین از طریق قراردادهای هوشمند اجرا می شود و منطق کسب و کار در آن تعبیه شده است. پس کمتر اختلاف پیش می آید و اعتماد بیشتری وجود دارد.
دیدگاه بگذارید